บทที่ 6 ลองตกหลุมรัก

“ครั้งที่หนึ่ง ครั้งที่สอง ขายที่ห้าร้อยล้าน!”

ค้อนของผู้ดำเนินการประมูลถูกเคาะลงเป็นครั้งสุดท้าย และ ‘เนบิวลาส์ฮาร์ต’ ก็ตกเป็นสมบัติของโรนัลด์

ระหว่างขั้นตอนการส่งมอบ แอดเดอลีนยังคงอยู่ในภวังค์

เขาหมายความว่าอย่างไรที่ว่า ‘ของขวัญ’

เมื่อพิจารณาจากราคามหาศาล แอดเดอลีนก็พยายามปลอบใจตัวเอง—ด้วยราคาสูงลิบลิ่วขนาดนี้ บางทีเขาอาจจะแค่หมายถึงให้เธอลองพิจารณาดูใกล้ๆ ก็ได้กระมัง

ในฐานะนักออกแบบเครื่องประดับ การได้เห็นผลงานระดับตำนานด้วยตาตัวเองก็ถือเป็นของขวัญล้ำค่าในตัวมันเองแล้ว

หลังจากคิดตก แอดเดอลีนก็ผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัด

ในห้องรับรองวีไอพี พนักงานทยอยนำของที่ประมูลได้มาส่งมอบทีละชิ้น

โรนัลด์นั่งจิบกาแฟอยู่บนโซฟาขณะที่แอดเดอลีนทำหน้าที่เลขานุการอย่างขยันขันแข็ง

โรนัลด์ประมูลเครื่องประดับไปสี่ชิ้น แต่ละชิ้นมีมูลค่าสูงอย่างไม่น่าเชื่อ และแอดเดอลีนก็กำลังตรวจสอบแต่ละชิ้นอย่างละเอียดรอบคอบ

เมื่อมองท่าทางตั้งอกตั้งใจของเธอ แววตาของโรนัลด์ก็อ่อนโยนลง

พอมาถึงสร้อยคอชิ้นสุดท้าย แอดเดอลีนก็เผลอเกร็งขึ้นมาอีกครั้งโดยไม่รู้ตัว

เธอเปลี่ยนถุงมืออีกรอบและกลั้นหายใจ เพราะกลัวว่าจะพลาดรายละเอียดใดๆ ไป

โรนัลด์โบกมือให้พนักงานของบริษัทประมูลออกไป

หลังจากตรวจสอบอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดแอดเดอลีนก็ผ่อนคลายลง “คุณวิลเลียมส์คะ เครื่องประดับทุกชิ้นตรวจสอบเรียบร้อยแล้วค่ะ เราจะขนกลับกันอย่างไรดีคะ”

“เราจะสวมชิ้นนี้กลับไป” โรนัลด์ลุกขึ้นแล้วเดินมาอยู่ข้างๆ เธอ เขาหยิบสร้อยเนบิวลาส์ฮาร์ตขึ้นมาสวมรอบคอเธอ “สวยมาก”

ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความชื่นชม ไม่แน่ชัดว่าเขากำลังชมสร้อยคอหรือสตรีผู้สวมใส่มันกันแน่

แอดเดอลีนตัวแข็งทื่อ รู้สึกราวกับว่าคอของเธอพลันหนักอึ้งเป็นตันๆ

มูลค่าห้าร้อยล้านดอลลาร์ที่ห้อยอยู่บนคอทำให้เธอรู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออกได้ทุกเมื่อ

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเธอ โรนัลด์ก็หยิกติ่งหูเธอเบาๆ “ไม่ชอบเหรอ”

แอดเดอลีนพยักหน้าอย่างรวดเร็วแล้วก็ส่ายหน้าปฏิเสธทันควัน

ตกลงแล้วเธอชอบอะไรกันแน่ ห้าร้อยล้าน หรือสร้อยคอ

ก่อนที่เธอจะได้เรียบเรียงความคิด โรนัลด์ก็ดึงเธอลงไปนั่งเรียบร้อยแล้ว “ผมบอกแล้วว่าเป็นของขวัญให้คุณ ชอบไหม ผมอ่านเจอในวิทยานิพนธ์ของคุณว่าคุณเสียดายที่ไม่เคยได้เห็นของจริง”

แอดเดอลีนจ้องมองเขาอย่างว่างเปล่าขณะที่ความรู้สึกบางอย่างตื้นตันขึ้นมาในอกจนแทบจะล้นทะลักออกมา

เขาอ่านวิทยานิพนธ์ของเธอและยังจำคำพูดของเธอได้

สร้อยคอไพลินของราชินีวาโลเรียนที่ 12 นั้นเป็นตำนาน

มันถูกรังสรรค์ขึ้นด้วยมือของคนรักของพระนาง ตามตำนานเล่าว่าเพชรแต่ละเม็ดถูกค้นพบและเจียระไนโดยคนรักของพระนางด้วยตัวเองก่อนจะนำมาประดับบนสร้อยคอ

นี่ไม่ใช่แค่เครื่องประดับธรรมดาๆ แต่เป็นสื่อแทนความรักอันลึกซึ้ง

ตอนที่เขียนวิทยานิพนธ์ แอดเดอลีนได้ค้นคว้าเอกสารนับไม่ถ้วนและซาบซึ้งกับเรื่องราวความรักนี้อย่างสุดหัวใจ

เธอเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่ใฝ่ฝันถึงความรักที่สวยงาม

เธอไม่คิดว่าตัวเองหมกมุ่นกับเรื่องรักๆ ใคร่ๆ แต่เธอก็หวังว่าสักวันหนึ่งเธอกับอัลเลนจะได้มีความรักที่เรียบง่ายแต่สวยงามร่วมกัน

เมื่อนึกถึงชีวิตรักอันน่าเศร้าและวันไนต์สแตนด์อันยุ่งเหยิงของตัวเอง เธอก็ก้มหน้าลง ถอดสร้อยคอออก และวางมันกลับลงในกล่องอย่างระมัดระวัง

“คุณวิลเลียมส์คะ ฉันรับสร้อยเส้นนี้ไว้ไม่ได้หรอกค่ะ”

“ทำไมล่ะ” โรนัลด์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ดูเหมือนจะงุนงง

เธอชอบมัน เขาก็ซื้อมันให้—เธอไม่ควรจะดีใจหรอกหรือ

แอดเดอลีนมองเขาด้วยสายตาซับซ้อน มูลค่าห้าร้อยล้านดอลลาร์—โรนัลด์คาดหวังให้เธอยอมรับมันได้อย่างสบายใจอย่างนั้นหรือ

แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้เป็นแค่คู่ขาสัมพันธ์ชั่วข้ามคืน แต่คบหากันจริงๆ เธอก็ไม่มีทางรับของขวัญราคาแพงขนาดนี้ได้

“คุณวิลเลียมส์คะ เรื่องเมื่อวานเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด เราทั้งคู่ต่างก็ยินยอมพร้อมใจกันเพื่อความสุขทางกาย...คุณไม่จำเป็นต้องชดเชยอะไรให้ฉันเลยค่ะ”

โรนัลด์ต้องการชดเชยให้เธอเพราะเรื่องวันไนต์สแตนด์ครั้งก่อน—หรืออย่างน้อยนั่นก็เป็นเหตุผลเดียวที่แอดเดอลีนคิดออก ทำไมเขาถึงทำเหมือนติดค้างอะไรเธอหลังจากสิ่งที่ถือเป็นความผิดพลาดที่เกิดขึ้นร่วมกันของทั้งสองฝ่าย

เธอเงยหน้าขึ้นมองโรนัลด์อย่างจริงจัง “ฉันบอกคุณตั้งแต่แรกแล้วว่าจะไม่รับผิดชอบคุณ และคุณก็ไม่จำเป็นต้องมารับผิดชอบฉันเหมือนกัน ก็แค่นั้นค่ะ”

เธอหันไปเก็บเครื่องประดับใส่ตู้นิรภัยแบบพกพา

“คุณวิลเลียมส์คะ ฉันต้องติดต่อ...”

“ลองดูกัน” โรนัลด์ลุกขึ้นยืนซ้อนหลังเธอ วางมือลงบนโต๊ะทำงานคนละข้างเพื่อกักตัวเธอไว้ในวงแขน “ผมอยากลองคบกับคุณ”

“ลองอะไรคะ” อเดลีนยังไม่เข้าใจความหมายของเขาทันที

เมื่อนึกถึงบทรักอันดุเดือดของเขาเมื่อวานนี้ เธอก็รีบส่ายหน้าปฏิเสธ “คุณวิลเลียมส์คะ คุณหมอบอกว่าตอนนี้ฉันไม่เหมาะที่จะ... มีเซ็กส์ค่ะ”

ไม่ใช่แค่ตอนนี้เท่านั้น แต่เธอไม่อยากมีเซ็กส์ไปอีกสักพักใหญ่เลยต่างหาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับหัวหน้าสายตรงของเธอ

โรนัลด์ขยับเข้าไปใกล้ขึ้นอีก ดวงตาของเขาวาวโรจน์ขึ้นด้วยแรงปรารถนา

ลมหายใจอุ่นร้อนของเขารดรินอยู่บนลำคอของอเดลีน ทำให้เธอหดคอหนีตามสัญชาตญาณ

เมื่อเห็นใบหูที่แดงก่ำของเธอ โรนัลด์ก็พยายามข่มความอยากที่จะก้มลงไปขบเม้มมันไว้ แล้วยืดตัวตรงขึ้น

พอแรงกดดันหายไปกะทันหัน อเดลีนก็รีบหันกลับมาเผชิญหน้าเขา “คุณวิลเลียมส์คะ ฉันไม่ต้องการความสัมพันธ์แบบเพื่อนร่วมเตียง”

ในความเข้าใจของเธอ คนที่มีสถานะอย่างโรนัลด์ย่อมไม่ขาดแคลนผู้หญิงอยู่แล้ว

จากบทเรียนเมื่อคืน ทำให้รู้ว่าโรนัลด์น่าจะมีความต้องการทางเพศสูง เมื่อรู้สึกถึงอาการปวดหน่วงๆ ที่ร่างกายส่วนล่างซึ่งกำลังประท้วง เธอก็พูดซ้ำ “ฉันไม่นิยมความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนค่ะ เรื่องเมื่อวานเป็นแค่อุบัติเหตุ”

หากเธอรู้ว่าโรนัลด์เป็นใคร หรือหากเมื่อวานเธอมีสติมากกว่านี้สักนิด เธอก็จะไม่มีวันมีความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนกับเขาเด็ดขาด

โรนัลด์ถอนหายใจอย่างจนใจ “อเดลีน ผมอยากลองคบหาดูใจกับคุณ ผมจะรับผิดชอบเอง”

ม่านตาของอเดลีนเบิกกว้างอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง

โรนัลด์พูดซ้ำ “เรามาลองคบกัน เป็นแฟนผมนะ คุณจะลองพิจารณาดูหน่อยได้ไหม”

ในวินาทีที่เขาได้พบกับอเดลีนที่บริษัท โรนัลด์ก็ตัดสินใจได้แล้ว

ที่บ้านกดดันให้เขาแต่งงานมาตลอด และเขาก็เตรียมพร้อมที่จะต่อต้านไปชั่วชีวิต แต่แล้วอเดลีนก็ปรากฏตัวขึ้น

ในช่วงไม่กี่นาทีหลังจากกลับมาถึงห้องทำงาน โรนัลด์ได้ทบทวนเรื่องราวทั้งหมดจากเมื่อวานอย่างจริงจัง

ทันทีที่เห็นอเดลีน หัวใจของเขาก็สั่นไหว หรือบางทีอาจเป็นแค่แรงดึงดูดทางกาย

ปกติแล้วเขาไม่ชอบให้ใครแตะเนื้อต้องตัวและค่อนข้างจะรังเกียจผู้หญิงอยู่บ้าง แต่เขากลับไม่รังเกียจการสัมผัสของอเดลีน แถมยังยอมดื่มเหล้าแทนเธออีกด้วย

เมื่อเห็นทั้งความเศร้าและความรักในแววตาของเธอ เขาก็อดไม่ได้ที่จะใจอ่อน

เขาไม่รู้ว่านี่จะนับเป็นรักแรกพบได้หรือเปล่า แต่ในเมื่อพวกเขามีความสัมพันธ์กันแล้ว เขาก็รู้สึกว่าต้องรับผิดชอบซึ่งกันและกัน

เมื่อเห็นว่าอเดลีนยังไม่ตอบสนอง โรนัลด์จึงลองใช้วิธีอื่น “หรืองั้นเราแต่งงานกันก่อน แล้วค่อยคบกันก็ได้นะ”

“ไม่มีทางเด็ดขาด!” ในที่สุดอเดลีนก็มีปฏิกิริยาตอบสนอง

ปฏิกิริยาของเธอรุนแรงจนโรนัลด์เองก็ตกใจ

อเดลีนมองเขาอย่างลังเลใจ ก่อนจะตัดสินใจบอกความจริงในที่สุด “ขอโทษด้วยค่ะ แต่ฉันมีแฟนแล้ว”

“ผมรู้” โรนัลด์พยักหน้าอย่างจริงจัง

เดิมทีโรนัลด์ไม่ได้สืบเรื่องนี้ เพราะเขาสัมผัสได้ว่าอเดลีนยังบริสุทธิ์อยู่ก่อนที่พวกเขาจะมีอะไรกัน เขาจึงคิดเอาเองว่าเธอโสด

แต่ลูกน้องของเขากลับมารายงานว่าอเดลีนคบกับแฟนมานานหลายปีแล้ว

ความสงบนิ่งของโรนัลด์ทำให้อเดลีนไปต่อไม่เป็น

เธอไม่รู้ว่าจะอธิบายความสัมพันธ์ในปัจจุบันของเธอกับอัลเลนอย่างไร ไม่ต้องพูดถึงเรื่องการหักหลังของอัลเลนที่เธอยิ่งไม่กล้าเอ่ยปาก

โทรศัพท์ของเธอสั่นขึ้นมา และเมื่อเห็นว่าเป็นสายเรียกเข้าจากอัลเลน อเดลีนก็อยากจะกดวางสายทันทีตามสัญชาตญาณ

แต่เมื่อโรนัลด์ยังยืนกรานเสนอให้พวกเขา “ลองดู” เธอก็ยังคงกดรับสายอยู่ดี

“ที่รัก คุณอยู่ไหน ผมขอโทษนะที่เมื่อวานวันเกิดคุณ ผมไม่ได้อยู่ด้วย”

น้ำเสียงที่เปี่ยมด้วยความห่วงใยแต่ก็เจือความรู้สึกผิดของอัลเลนฟังดูแสลงหูเป็นพิเศษในห้องพักอันเงียบสงบ